Od Elizabeth CD Jaerima

- Powinieneś to odkazić - mruknęłam, odwracając wzrok, który może faktycznie zbyt długo w niego wbijałam. - Nawet jeśli uważasz, że to prawdziwy kot, i na pewno nie mógł cię przez to zarazić HIV - zmiennokształtny syknął na mnie, oburzony, więc wzruszyłam ramionami. - Chyba poczuł się dotknięty, że to w ogóle zasugerowałam, więc pewnie jest czysty... pod tym względem. Bo normalnie sugerowałabym ci od razu terapię antyretrowirusową, miałbyś szansę wyjść z tego bez uszczerbku na zdrowiu, jeśli zgłosiłbyś się na leczenie w przeciągu dwóch dni od kontaktu z wirusem.
Chłopak patrzył na mnie, mrugając powoli, ewidentnie zastanawiając się, co ja plotę. Jeeezu, serio? To była wiedza, którą każdy powinien posiadać. O ile nie chciał stać się wesołym nosicielem wirusa HIV, a w późniejszym czasie, być może, jeszcze weselszym chorym na AIDS.
- Jesteś nienormalna - zawyrokował nagle, odgradzając ode mnie zmiennokształtnego własnym ciałem. Co skurczybykowi widać odpowiadało, bo rozłożył się na podłokietniku kanapy, niczym pan na włościach. Poczułam, jak wilk we mnie szczerzy kły, ale uciszyłam go, nim pozwolił sobie na zbyt wiele. Na przykład przejęcie kontroli nad podpitym umysłem. Chociaż... on też był w takim układzie podpity, aczkolwiek w nim alkohol budził agresję, we mnie otępienie. Idealne połączenie do niekontrolowanych przemian.
Niefajnie by było, gdybym zamieniła się w wilka na oczach tego dzieciaka.
- Jestem tylko pijana - sprostowałam. - I nie na tyle, żeby nie myśleć w dość trzymający się kupy sposób.
- Jesteś nienormalna.
Westchnęłam, odwracając się od chłopaka. No tak. Może byłam. Ale on chyba miał podobnie nierówno pod sufitem. Przygarniać zmiennokształtnego, mimo wyraźnej sugestii, by tego nie robić... trzeba mieć zaburzony instynkt samozachowawczy. Z resztą od razu widać, że coś z tym kotem jest nie tak, bo zachowuje się zbyt... ludzko.
- Jak postanowi zaszlachtować cię we śnie, to żeby nie było, że nie ostrzegałam - mruknęłam.

Jae?