Od Anzaia CD Elizabeth

Zastanawiałem się co mam dalej począć z tym fantem. Dobrze, że dziewczyna rozwiązała ten kłopot za mnie.

- Em... Tak w zasadzie to, gdzie jest moja komórka ? Chciałabym zadzwonić do przyjaciela, żeby po mnie przyjechał.

- Nie wiem, jeśli nie masz jej w pokoju, ani przy sobie to znaczy, że ją zgubiłaś.

- Nawet tak nie mów-spojrzała na mnie zaniepokojona.

Wzruszyłem tylko ramionami i sięgnąłem po kolejnego tosta, dziewczyna wstała i poszła szukać telefonu. Nie dało się nie zauważyć, że jest zdenerwowana, gdyż do jadalni dobiegała jej gatka. Mówiła sama do siebie.

- No gdzie on do cholery jest ? Ja pierdole, serio Elizabeth jesteś idiotką... super znowu wpakowałaś się w niezłe bagno.

- Może podaj numer, to zadzwonię ? - zasugerowałem.

Przyszła do kuchni wzięła mój telefon, wpisała swój numer i zadzwoniła. Chodząc to do pokoju to do kuchni, nasłuchując, czy aby przypadkiem nigdzie go nie słychać.

- No zajebiście.

- Jeśli pamiętasz numer, do znajomego to zadzwoń ode mnie.

- Czy ty myślisz, że ja mam w głowie książkę telefoniczną ?

- Odwiozę Cię. - uspokajałem.

- Najpierw to ja muszę, znaleźć mój telefon. - To zabrzmiało bardzo stanowczo.

- Dobra ogarnij się, za dwadzieścia minut bądź gotowa, spytamy w klubie czy nikt go nie znalazł.

Wstałem od stołu, zebrałem wszystko z jadalni i schowałem.

Dziewczyna poszła do łazienki, stałem nieruchomo, gapiąc się przez okno. Gdy była gotowa, udaliśmy się do auta i podjechaliśmy do lokalu. Elizabeth weszła, a ja zostałem w samochodzie. Gdy wróciła uradowana, oznajmiła, że odzyskała swoją zgubę.

- To, co dzwonisz czy mam Cię odwieść ?

- Czemu jesteś, dla mnie taki uprzejmy ?

Wzruszyłem ramionami i przemilczałem, to pytanie. Sam nie wiedziałem, dlaczego taki jestem.

- Nie jesteś człowiekiem prawda ?

- Nie... jestem hybryda demona i wampira po prostu diabłem.

- Nie wyglądasz jak diabeł, nie zachowujesz się nawet tak.

- Zachowuje się tylko tak podczas przemiany, z resztą nieważne. To mam Cię odwieść czy czekamy na twojego kolegę ?

- Dobra, skoro nalegasz, nie będę mu zawracać głowy.

Podałem jej telefon, aby włączyła nawigację, ruszyłem przed siebie. W pewnej chwili dziewczyna zaczęła się drapać po ręku, w momencie nacisnąłem hamulec, wskoczyłem jak poparzony z auta. Zdziwiona dziewczyna wysiadła za mną, nie rozumiejąc co się dzieje.

- Wracaj do auta ! - krzyknąłem stanowczo.

- Anzai co Ci jest ?

- Kurwa wracaj do tego pieprzonego auta !

Zacząłem ciężko oddychać, totalnie mnie to rozbiło, dlaczego przecież ona nie jest człowiekiem, jest wilkołakiem, powinienem być odporny. Sięgnąłem do kieszeni spodni, wyjąłem strzykawkę i podwinąłem rękaw, wstrzykując sobie lek dożylnie.

Elizabeth wysiadła, podbiegała do mnie.

- Co ty bierzesz, a to ja mam paskudne nałogi.

- Odsuń się proszę-wymamrotałem.

Jej oczy były wielkie, gapiła się na mnie totalnie zdezorientowana.

- Cholera co się dzieje ! - wydawała się.

Usiadłem, gdyż moje nogi zrobiły się jak z waty.

- Musisz dać mi chwilę, to są leki, które muszę przyjmować.

- Czemu?... jesteś na cos chory ?

- Tak na ludzką krew, ale jak się okazuje i na twoją.

Dziewczyna podwinęła rękaw i spojrzała na rozdrapany strup, szybko go zakryła.

- Już rozumiem, ale czego się boisz ?

- Nie potrafię kontrolować diabła w sobie, krew działa na moje zmysły, przemieniam się i staje się obrzydliwy. Nie potrafię nawet wtedy mówić. Wysysam krew, im więcej, tym bardziej czuje głód. Dostaje wścieklizny. Może właśnie dlatego jestem dla Ciebie miły. Czuje się czasami samotny.

Elizabeth?