Od Nathaniel CD Taigi

   Mimo iż elf nie przejmował się losem czarownicy, podczas tej rozmowy zainteresowała go jej dłoń, która była owinięty w biały bandaż. Od razu o tym wspomniał, przez co kobieta przyznała się do ataku łowców, co wcale go nie zdziwiło.
— Czyli mamy wspólnego wroga — rzekł elf z lekkim westchnięciem, a gdy poczuł pytające spojrzenie brunetki, postanowił wyjaśnić — Jakieś dwa tygodnie temu, łowcy napadli na mój dom, raniąc przy tym mojego syna, który dopiero dzisiaj wyszedł ze szpitala. Posiadał liczne poparzenia na ciele, które nie chciały się goić i są widoczne do teraz, choć elfia skór jest w stanie wszystko zagoić bez blizn — dodał, w międzyczasie ruszając polną ścieżką. Zagiel stępował za nimi, od czasu do czasu prychając i trzepocząc głową — Gdy Ciebie napadli, zdążyłaś zauważyć napastnika od ognia? — spytał zaraz.
— Było zbyt ciemno i jakoś nie myślałam o łowcach, a raczej o uratowaniu sobie życia — odpowiedziała po chwili, na co elf cicho westchnął.
— Będzie trzeba ich spotkać w dzień — powiedział brunet, a w odpowiedzi usłyszał ironiczny śmiech czarownicy. — W sensie, że my ich spotkamy, nie oni nas — dodał w celu wyjaśnienia.
— Nie brzmi zachęcająco — stwierdziła.
— Czyli wolisz nadal żyć w niewiedzy. Swojego wroga zawsze trzeba znać, nawet jeśli jest to łowca — zerknął na kobietę, której wyraz twarzy niby był obojętny, ale jednocześnie skrywał zamyślenie. — Dla tego zapraszam w moje skromne progi w celu przedyskutowania tego tematu — dodał ciepłym tonem, aby zwiększyć szansę na wspólną rozmowę.
— Prowadź więc — odpowiedziała gestykulując ruchem dłoni, wskazując drogę przed nimi.
Oby dwoje przyspieszyli kroku, jednocześnie rozglądając się po pobliskich drzewach, gdyż w chwili obecnej nikt nie jest tutaj bezpieczny, a szczególnie nadnaturalni. Całą drogę przeszli w ciszy, głównie przez fakt, że posiadłość elfa znajdowała się niedaleko. Gdy stanęli przy granicy iluzji, mężczyzna krótkim zaklęciem ukazał tylne wejście domu, którym dostali się na podwórko, otoczone licznymi kwiatami oraz krzewami. Alpaki na widok swojego pana, wyszły z zagrody, a gdy zauważyły ciemnowłosą kobietę, postanowiły ją przywitać, natomiast mężczyzna rozsiodłał wałacha i odniósł sprzęt. Następnie elf wprowadził brunetkę do środka domku, pozostawiając otwarte tylne drzwi, w celu dostarczenia świeżego powietrza.
— Napijesz się czegoś? — spytał mężczyzna wskazując na skórzany fotel.
— Woda wystarczy — odpowiedziała po chwili.
Gdy Nathan przyniósł dwie szklanki wody, postawił je na szklanych stoliku i zerknął w kierunku sypialni syna, której drzwi były zamknięte. Spokojnym krokiem skierował się w ową stronę, zapukał do drzwi i delikatnie je uchylił, a gdy zauważył czytającego Adiela, delikatnie się uśmiechnął.
— Mamy gości — powiedział starszy elf — I temat łowców do obgadania — dodał z cichym westchnięciem.
— Dobrze. Za chwilę przyjdę — odpowiedział wstając z fotela. 
Brunet wrócił do salonu i przeszedł do kuchni, skąd wziął jeszcze jedną szklankę napoju i postawił na stoliku, po czym usiadł w skórzanym fotelu. Nim zdążył coś powiedzieć, z sypialni wyszedł młodszy mag, który od razu lekko skinął głową, witając przy tym brunetkę.
— Adiel, to jest Taiga, czarownica — powiedział elf wskazując na kobietę — Taiga, to Adiel, mój syn — dodał dla jasności.
— Skoro już się poznaliśmy, przejdźmy do tematu — odparła kobieta upijając łyk wody.
— Powiedz, co pamiętasz, szczególnie skupiając się na nadnaturalnym łowcy — zerknął Nathaniel na syna, który cicho westchnął.
— Było ich jedenastu, w tym ten ognisty, który skrywał się po iluzją zbroi. Weszli od dwóch stron posiadłości, więc chwyciłem za miecz i broniłem się, jak tylko mogłem.. — mówił spokojnie — Gdy to było za słabe, użyłem kilka zaklęć, które ten ognisty pochłonął. Podszedł do mnie i poparzył.. — uniósł rękaw bluzy, pod którym kryła się jedna z największych blizn na jego ciele.
— Pamiętasz, jak wyglądał ognisty? — spytała brunetka przyglądając się młodemu.
Adiel zerknął na kobietę, następnie na ojca, po czym cicho westchnął. Ruchem dłoni puścił iluzję, która przybrała wygląd tworu myśli elfa, a dokładnie owego ognistego, który nie był dokładny, ze względu na fakt, że Adiel nie do końca go pamiętał.
— Więcej nie pamiętam — rzekł młody przyglądając się iluzji.
— Taiga, możesz teraz opowiedzieć swoją sytuację? — spytał Nathaniel — W celu uzupełniani posiadanych obecnie informacji — dodał spokojnie. 

Taiga?