Od Viktora CD Eliotta

  – To – wyjął z kieszeni niepozorny, czarny przedmiot, który okazał się być zacnym głośnikiem firmy JBL. – Oprowadzę cię po niesamowitym, transetnendtym... transcednetn... transcendentnym – wykrztusił w końcu. – Świecie twórczości, jaką jest rosyjski trap – dokończył, machając głośnikiem jak uciekinier z oddziału psychiatrycznego, w srkrócie – jak pojeb.
  Twarz Eliotta wyrażała jednocześnie zaciekawienie i niepokój.
  – W jaki sposób? – zapytał powoli, patrząc, jak Viktor włącza głośnik. Miał wbudowaną pamięć, więc nie było problemu z muzyką. – Chyba nie zamierzasz...
  Nie dokończył, gdy nagle z głośnika dosłownie pierdolnęła dudniąca muza z rosyjskimi bluzgami. Akurat na dropa trafili. Powietrze aż wibrowało od basu, a Viktor nie wydawał się być tym przejęty. Wręcz przeciwnie – zacisnął usta wczuwszy (jest takie słowo? XD bo mi na czerwono nie podkresla lmao) się w bit, zaczynając znów machać rękoma jako nieudolny taniec. Kocie ruchy. A wszystkie były podejrzanie podobne do tych z fortnite'a. Zło.
  Eliott początkowo siedział jak wryty, po czym zamrugał, spojrzał na Viktora i parsknął, szczerząc mordę jak głupi. Zaczął samemu podrygiwać w takt muzyki na tyle, na ile pozwalały mu jego obrażenia.
  Razem densili w najlepsze dopóty, dopóki nie wbiła na salę czerwona na ryju pielęgniarka.
  – WYŁĄCZCIE TĄ MUZYKĘ – zaryczała jak tur, to chyba była ta co poprzednio wywaliła Viktora za drzwi po jego włamaniu do szpitala.
  Rosjanin tylko spojrzał na nią wzrokiem mogącym konkurować z tym okiem Saurona zWładcy Pierścieni. Czy tam Hobbita. Mimo tego posłusznie wyłączył głośnik, a raczej ściszył do minimalnego poziomu.
  – Zaraz naprawdę otrzymasz zakaz wstępu – wydyszała pięlęgniarka, trzymająca się na uszy.
  – Poniosło nas, to się nie powtórzy – zapewnił ją Eliott z miną cwaniaczka. Kobieta popatrzyła po nich, pogroziła tłustym paluchem i wyszła.
  Chwilę trwała cisza, podczas której gapili się w tępo w drzwi. Viktor powoli podgłaśniał muzykę, a gdy osiągnęła poziom głośności przypominającej tą, z którą nastolatkowie na ulicy puszczali muzę, spojrzeli się na siebie i zaczęli opętańczo śmiać.
– Osz w mordę jeża – wykrztusił Eliott, łapiąc się za płuco. W sensie za klatkę piersiową, bo płuco go bolało.
  – Osz w dupę jeża! – zawtórował mu Viktor, nie wiedząc w pierwszej chwili, co zrobić. W końcu podszedł do chłopaka i walnął go w plecy.
  – Osza... lałeś? – Eliott zakrztusił się bardziej, walcząc o życie.
  – No co, tak się robi, jak ktoś się dusi  – stwierdził beztrosko Rosjanin. – Na edb było.
  – Ale nie jak ktoś ma złamane żebra, ty debilu! – poszkodowany zaczerpnął gwałtownie powietrza i się powoli uspokoił. W sumie pomogło, tylko spowodowało większy ból.
  – A. Faktycznie, to się wydaje logiczne – mruknął Vitya, poważnie zamyślony.
  Został tylko obrzucony niedowierzającym spojrzeniem ze strony Eliotta, który po chwili padł zmęczony na łóżko.
  – Ale muza zajebista – powiedział po kilku minutach, podczas których owa muzyka nadal leciała.
  – Co nie? – twarz Viktora się rozjaśniła, w utwierdzeniu że znalazł bratnią duszę. No bo ten kto chociaż trochę lubi i ceni ruski trap, jest bogiem! –  Mam tego mnóstwo, to mnie wychowało.
  – Widać – mruknął Eliott z wyraźnym rozbawieniem, czego Vitya znów oczywiście nie zauważył, pochłonięty pseudo tańcem, w który był bardzo zaangażowany. Może nawet ciut za bardzo.
  – Aż zacząłem tęsknić za krajem – jęknął melancholijnie Viktor, z zamkniętymi oczami kiwając się w rytm muzyki, wsłuchany w swój ojczysty język. Może i brzmi to słodko, ale szczerze – wyglądał jak ktoś na wielkim haju.

To opowiadanie nie jest sponsorowane przez firmę JBL.

Eliott? Sry ze tak krotko ale mam jeszcze inne opo do odpisania xDD